Depresja a sadystyczne superego
Superego jest wewnętrzną reprezentacją wyznawanych wartości i ideałów. Jego rola w naszym życiu jest nieprzeceniona, dzięki niemu możemy się rozwijać i realizować życiowe role. Na rozwój superego składa się postawa rodziców wobec dziecka, wpajane mu zasady moralne, system kar, nagród, pochwał czy krytyki oraz klimat emocjonalny, w którym dziecko dorasta. Niestety niektórzy ludzie wydają się być prześladowani przez własne sadystyczne superego, które jest niczym innym jak uwewnętrznionym obrazem rodzica i jego bardzo wysokich wymagań.
Bibring (1953) uważał, że stany depresyjne mają swoje źródło w rozłamie pomiędzy ideałami a rzeczywistością. Osoba w depresji nie uważa, że jest godna miłości i szacunku, a w kontaktach z innymi zazwyczaj czuje się bezsilna i bezradna. Zrozumienie rozbieżności pomiędzy tym, kim – w ocenie osoby w depresji – powinna ona być, a kim rzeczywiście jest, wydaje się być kluczem do zrozumienia wewnętrznego doświadczenia tych pacjentów.